21 maart 2020 Stop Racisme

Zich uitspreken tegen racisme op sociale media is meteen een garantie voor veel racistische reacties. Andere vormen van racisme kunnen dieper kwetsen. Zoals bij Oriana en Dounya die niet meer kunnen shoppen zonder beschuldigd te worden van diefstal. Of bij mensen die zich geviseerd voelen als een asielcentrum in Bilzen in vlammen opgaat. Of als je merkt dat je positie in de samenleving nog steeds bepaald wordt door koloniale verhoudingen. Of als je hoofddoek meteen een reden is om een reeks scheldwoorden in je gezicht te krijgen. Of als je de twintigste keer moet horen dat het "huis te huur" juist verhuurd is. Of als de politie je alweer controleert zonder aanwijsbare reden.

Racisme is echter niet langer beperkt tot dagelijkse vernedering van mensen van kleur en mensen met migratie-achtergrond.
Racisme heeft de vorm aangenomen van een uitgezaaide kanker. De jarenlange normalisering van racisme breekt meer en meer uit in het beleid.
Zo heeft de Vlaamse regering haar intenties duidelijk gemaakt met maatregelen zoals

Rechten worden voorwaardelijk gemaakt. Wie naar Vlaanderen komt zal pas na 10 jaar recht hebben op een sociale woning, op hulp uit de Vlaamse zorgkas voor ondersteuning van mensen met een handicap e.d.
Asielzoekers verliezen een deel van de kinderbijslag
Inburgering wordt verplicht en duur: 360€ voor lessen Nederlands en een traject maatschappelijke oriëntatie + de examens. Wie niet slaagt moet de examens opnieuw doen tot men slaagt. Ondertussen heeft men veel minder kans op werk, woning, etc.
Het middenveld wordt afgebroken, zeker het middenveld dat die burgers ondersteunt en een stem geeft die getroffen worden door voorgaande maatregelen
Vlaanderen stapt uit UNIA (in 2023). Voor de slachtoffers van discriminatie in Vlaanderen, of van Vlamingen in Brussel, ontstaat er een vacuüm.
De erkenning van nieuwe moskeeën zal door een orgaan gebeuren dat de Vlaamse regering zelf zal oprichten (geen vertrouwen in de Belgische staatsveiligheid)

Deze regering vertrekt van het idee dat er één volk is, één gemeenschap die gekenmerkt wordt door één traditie, één taal, één geschiedenis. Wie hier niet aan beantwoordt krijgt van deze regering de keuze: “aanpassen of opkrassen”. Zich gedwongen aanpassen betekent echter zichzelf laten verdwijnen. Aanpassen of opkrassen komt in wezen neer op het verschil tussen censuur en zelfcensuur. Tussen verminking of zelfverminking.

Maar het verzet leeft. Jeroen Meus zette onlangs nog de toon met "Bij mij moet je niet meer afkomen met racistische praat. Ik heb het daar echt mee gehad." . Ook UitDeMarge en Chiro stelden het begin december nog duidelijk: "In het jeugdwerk zou er geen plek mogen zijn voor racisme. Nergens. Nooit. We nemen de handschoen op om racisme in de sector te bestrijden". Steden als Leuven, Gent, Oostende, Mechelen, Sint-Niklaas en Kortrijk traden toe tot de Europese coalitie van steden tegen racisme (ECCAR). Maar bovenal wordt de strijd gevoerd door mensen van kleur en mensen met migratieachtergrond die zich verenigen, hun stem vereffen en hun plaats opeisen.

Extreemrechts ziet echter haar kans schoon om vooruitgang te boeken. In Denderleeuw verschijnen hakenkruisen op de gevels van huizen. De extreemrechtse KVHV laat aan de universiteit van Gent zien wat ze denkt over gendergelijkheid. Het Fort van Breendonk is niet langer een herdenkingsoord van de gruwel van nazisme maar een plaats waar extreemrechts met haar symbolen uitpakt. De kiesintenties laten zien dat de dijkbreuk dreigt. Het is duidelijk dat de groei van racisme en de groei van extreemrechts verbonden zijn.

21 maart 2020 wordt het moment dat we duidelijk maken dat racisme moet stoppen.

Racisme stoppen is extreemrechts stoppen.

Racisme stoppen is een halt roepen tegen een beleid dat uitmondt in A-burgers en B-burgers.

Racisme stoppen is plaats maken voor een inclusieve samenleving die werk maakt voor een toekomst voor iedereen.